Yakın çevremizde bir kayıp meydana geldiğinde veya birisi hastaneye kaldırıldığında veya Barselona saldırısı gibi trajik bir şey olduğunda, çocuklar görünüşte durumun farkında olmasalar da davranışların, tepkilerin ve yaşlıların yorumları. En derin duygularımızı algılayabilen mükemmel dedektiflerdir. Ve iyi dedektifler gibi, bize sıklıkla cevaplamakta zorlandığımız sorular sorarlar.
Bir çocukla ölüm hakkında konuşmak neden bu kadar karmaşık? Elbette bunlar fikirlerimizi, inançlarımızı ve neden olmasın, varoluşsal şüphelerimizi kontrol altına alan konulardır. Ama onlara dürüst, samimi ve yaşlarına uygun bir cevap vermek en iyisidir.
Sözlü olmayan dilimizi ve sessizliklerimizi okuyabilirler, sözlerimizden anladıklarından çok bu işaretler aracılığıyla anlayabilirler. Dolayısıyla çocukları ızdıraptan veya endişeden kurtarmaya çalıştığımızda, ölüm konusunu başka yöne çeviririz ve farkına varmadan korkularını artırırız.
Yaşa uygun bir açıklama
Hepimiz biliyoruz ki ölüm, hayatın kaçınılmaz bir gerçeği. Çocukların ölüm haberini benzersiz şekillerde deneyimlediklerini de biliyoruz. Bazı çocuklar 3 yaş civarında sorular sormaya başlarken, diğerleri 10 yaşında sevdiklerinin kaybolmasına kayıtsız kalabilir, ancak bir evcil hayvanını kaybettiğinde tamamen kalbi kırılır.
Ebeveynler, küçük çocuklara şüphelerinde rehberlik etme yükümlülüğüne ve görevine sahiptir, her zaman çocukların ölümün biz farkına varmadan çok önce farkında olduklarını akılda tutarlar . Onlara yardım etmek için, her aşamada ölüm algılarının değiştiği gerçeğini gözden kaçırmamalıyız.
3 ila 4 yaş arası
Bu yaşta ölümü geri döndürülebilir bir durum olarak anlarlar . Çizgi filmlerde, kuşu kovalayan kedinin bir araba ile bastığını, asfaltta düz yattığını ama sonra kalktığını ve hiçbir şey olmadığını görüyorlar. Ölüm onlar için henüz kesin bir durum değil. Hala kendilerini savunmasız hissetmiyorlar çünkü tam bir cehalet var. Bazıları ölü böcekleri veya kuşları gördüklerinde meraklıdır, ancak soruları, bir insan öldüğünde fiziksel olarak ne olduğunu bilmek istedikleri anlamına gelmez.
- Nasıl davranmak. Bu aşamada çocuğunuz size “Öldü mü?” Diye sorarsaen iyi cevap “Evet” olur, başka bir şey eklenmesine gerek yoktur. Ölüm hakkında konuşmuş olsanız bile şaşırmayın, çocuk oyunlarına geri dönerek "Ben asla ölmeyeceğim" diyor. Tekrar konuşması gerekene kadar bu tutumu sürdürmesine izin verin.
4 ile 6 yaş arası
Bu aşamada çocuklar diğer insanlarda ölümü keşfederler, bu nedenle ilk kez kabul etmedikleri ve çok savunmasız hissettikleri bir şeyi anlamak için çaba sarf etmeleri gerekecektir. Bazı çocuklar ağlar ve derin bir üzüntü hissederken, diğerleri yine de bunu fantezi yoluyla çözer. Aklın, duyguların ve korkuların söz konusu olduğu karmaşık bir süreçtir.
- Nasıl davranmak. Bu durumlarda dürüst, sakin ve basit bir cevap vermek en iyisidir. Eğer senin de ölecek misin diye sorarsa, uygun bir cevap şu olabilir: "Çok, çok yaşlı olduğumuz yıllarca." Uzun açıklamalar yapmaktan kaçının ve anlaşılması kolay yanıtları tercih edin. Bu yaşlarda dünyalarının hala gerçek ve hayali olaylarla iç içe geçtiğini, bu yüzden bazen kendilerine ihtiyaçlarına uygun cevaplar verdiklerini de unutmamalıyız . Eğer öyleyse, onları terk etmelisiniz, çünkü bu, duygusal olarak henüz daha karmaşık bir tepki alamayacakları anlamına gelir.
7 yaşından itibaren
Korkularını hafifletmeye çalışmalısınız çünkü bu yaşlardan itibaren ve hatta 9 ila 10 yaş arasında, bazı çocuklar geri dönüşü olmayan bir şey olarak ölüme takıntılı hale gelir. Hatta bazıları yaşamla ilgili teorileri detaylandırıyor ya da öldüklerinde daha uzun yaşamak ya da ebedi olmak için bir ilaç icat etmiş olacaklarını hayal ediyor.
- Nasıl davranmak. Bu tür bir fantezi, kabul etmediklerinden önce oyunbaz bir yön koymaları gerektiğini gösterir. Ergenlik döneminden önce, ortadan kaybolan insanları hatırlamanın önemini anlamalarını sağlamak uygundur ve onlar büyüdükçe ve yeni deneyimler yaşadıkça, duygularını anlamak için daha fazla açıklamaya ihtiyaç duyacaklarını aklınızda bulundurmalısınız.
